De weken ervoor had Taleb al aangekondigd dat er wat aan zat te komen. ‘Vraagje, vrienden. Moet ik iemand blootgeven die mijn werk ernstig heeft geplagieerd? Ben ik dat verplicht dit te doen?’ En nu is het dus bal tussen de twee. Onder de titel ‘Waarom ik mijn goedkeuring van de persoon Rolf Dobelli en zijn boek intrek’ gaf Taleb verschillende voorbeelden van stukken tekst waarin Dobelli ‘excessief’ van hem leende. Om het allemaal nog wat erger te maken voor de Zwitserse auteur schreef Christopher Chabris, auteur van The Invisble Gorilla, dat Dobelli ook stukken uit zijn boek en dat van Kathryn Schulz (‘Oeps’) had gekopieerd.
Dobelli reageerde in Die Zeit op Talebs beschuldigingen. ‘Ik ben verbijsterd. Waarom heeft hij het me destijds niet in mijn gezicht gezegd? Zoiets hou je onder auteurs en bespreek je niet in het openbaar.’
Daar heeft Dobelli, van wiens boek er wereldwijd miljoenen over de toonbank gingen, een punt. Het is namelijk niet zo dat hij Taleb helemaal nooit noemt. Bij zijn essay Vermijd nieuws schreef Dobelli nog: ‘Mijn goede vriend Nassim Nicholas Taleb, auteur van The Black Swan, was een van de eerste mensen die zag dat nieuwsconsumptie een serieus probleem is. Ik dank vele van de volgende inzichten aan hem.’ En vorig jaar zaten de twee nog samen op het podium van het door Dobelli georganiseerde Zurich Minds, Dobelli als ondervrager en Taleb als hooggeëerde gast.
Maar het was allemaal niet genoeg voor Taleb en als een gepikeerde diva zei hij tegen journalisten dat als hij ‘woedend wordt’ als hij alleen al de naam van Dobelli hoort. En hij foeterde: ‘Wat hier gebeurt is een perversiteit van het systeem.’
Het is Taleb ten voeten uit. Geniaal en tegelijkertijd onuitstaanbaar. Hoogleraar aan Nyenrode Jaap Koelewijn schreef onlangs nog in Het Financieele Dagblad: ‘Taleb is arrogant, zeurt, poneert slecht onderbouwde theorietjes en weet zichzelf ver boven het gewone volk in het algemeen en Nobelprijswinnaars in het bijzonder verheven.’
Wellicht dat dit ook de reden is dat Talebs beschuldiging nauwelijks is opgepikt in de internationale media. En die houden doorgaans wel van het aan de schandpaal nagelen van auteurs, zoals vorig jaar bleek bij het schandaal rondom auteur Jonah Lehrer (Imagine: hoe creativiteit werkt), die, behalve dat hij uitspraken had verzonnen, op een gegeven moment ook werd beschuldigd van zelfplagiaat. Maar weinig journalisten lijken zin te hebben in de ‘zaak Taleb versus Dobelli’.
Misschien ligt het aan de verschillende standaarden in de journalistiek, zoals Taleb betoogt. ‘De standaarden van de journalistiek in de VS liggen hoger dan in de wetenschap. Het lijkt wel alsof de standaarden in de VS volledig anders zijn dan in Zurich.’
Dobelli heeft inmiddels aangegeven de beruchte passages aan te passen in de volgende editie. Maar of dat voldoende is voor Taleb valt te betwijfelen.
