Mission9 - Het geheim van het kernkwadrant

Aristoteles zei het in zijn 'Ethica': 'In de eerste plaats moeten we dan inzien dat dingen zoals voortreffelijkheid van karakter plegen teloor te gaan door een tekort of teveel.' Dus het idee dat de basis vormt van het kernkwadrant, is al 2500 jaar oud. In 1992 werd het door Daniel Ofman verwerkt in een logisch en bruikbaar model, het kernkwadrant, dat hij publiceerde in het managementboek 'Bezieling en kwaliteit in organisaties'. Het model sprak velen aan, dus er volgden nog meer kernkwadrant-'producten': in 2000 'De Kernkwaliteiten van het Enneagram', in 2004 het 'Kernkwadrantenspel' en in 2007 als zelfhulpconcept 'Hé, ik daar...?!' En nu is dan de jeugd aan de beurt, want, zegt Ofman in een radio-interview: 'We stoppen kinderen vol met kennis, maar niet met zelfkennis.' In 2002 schreef Ofman in het voorwoord van de nieuwe editie van zijn eerste boek: 'Ik zie er dan ook naar uit [...] dat het kernkwadrant onderdeel zal gaan uitmaken van het onderwijspakket voor middelbare scholen.' En zover is het nu: er is het boek 'Mission9', de site www.mission9.nl, cursussen voor leraren en allerlei onderwijsmateriaal. 'Mission9' speelt in de 31ste eeuw. Behalve de aarde, die nu Ambitia heet, zijn er nog acht bewoonde planeten. Er dreigt een oorlog en men bedenkt een laatste redmiddel: van elke planeet wordt een kind afgevaardigd en samen gaan zij in een ruimteschip langs alle planeten om een oplossing te vinden voor de problemen. Gedurende de reis ontdekken ze het geheim van het kernkwadrant en vinden daarmee de sleutel tot een samenwerking tussen de planeten. Ik begon aan het boek met de intentie om het te 'scannen'. Toch heb ik het van kaft tot kaft gelezen. Naar mijn smaak kwam het geraamte, de opzet van het boek, wat te duidelijk naar voren: de negen planeten vertegenwoordigen de negen types van het enneagram, de 'ontdekkingen' die de kinderen doen, zijn stap voor stap de uitleg van het kernkwadrant en de verhaallijn is daarmee wat voorspelbaar. Maar het las toch leuk weg en hier en daar heb ik er om gelachen. Een niet-representatieve steekproef in de doelgroep leverde het volgende op. Jeroen, brugklasser, vond dat het verhaal traag op gang kwam en er teveel uitgeweid werd over de personen. De bezoekjes aan een planeet vond hij een avonturenverhaal, maar tussendoor had hij het gevoel dat hij er iets van moest leren. En hij vond de namen niet altijd kloppen: Art had voor hem een jongen moeten zijn en Komma een meisje. Yannick, derde klas middelbaar onderwijs, vond het verhaal wel een beetje voorspelbaar: de eigenschappen waarmee de personen werden voorgesteld, kwamen in overdreven vorm terug op de planeten. En het viel hem op dat er veel onderdelen van de illustraties met 'knip en plak' hergebruikt waren. Zowel Jeroen als Yannick zeggen dat ze het boek met plezier gelezen hebben en benieuwd waren hoe het af zou lopen. Onafhankelijk van elkaar waardeerden ze het met een 7,5. Karin, lerares op een lyceum, werd enthousiast over de mogelijkheden om het boek te gebruiken in het onderwijs, maar wel bij de begaafdere kinderen. Kortom, een leuk en leerzaam boek. En wat zou het mooi zijn als de voorspelling uitkomt en er oorlogen door voorkomen kunnen worden!