Wie durft?

Biografieën geven de mogelijkheid om een blik te werpen in het leven van een ander mens, om grip te krijgen op hun gemaakte keuzes en gedachten met het idee flink geïnspireerd te raken. Ik ga ook gelijk toegeven dat ik geen tennisser ben. Ik heb geen idee hoe de branche in elkaar steekt en ken Tjerk Bogstra ook eigenlijk niet zo. Tennissen heb ik wel een soort van gedaan. Ik ging vroeger wel vaak mee met vrienden en oefende dan tegen een muurtje. De interesse is er dus zeker wel. De omslag trok direct de aandacht. Om eerlijk te zijn was mijn eerste gedachte: dit is niet managementboek waardig. Enorm goedkoop, plat en makkelijk. Ik zou in de schappen zo langs het boek zijn heengelopen, lettende op de omslagen die beter mijn aandacht zouden jatten. Deze type omslagen/ boeken vindt je vaak voor 1 euro terug bij het Kruidvat of de Action. Dat is over het algemeen geen compliment. Zonde, maar de omslag staat natuurlijk los van het boek. Bogstra is niet inspirerend. So, there I said it. Geen wijze keuzes of leuzen die je aan het denken zetten, passeren de revue. Hij vertelt gewoon hoe zijn carrière verloopt, met aardig wat arrogantie maar zeker ook openheid. Zo vertelde hij uitgebreid hoe belangrijk zijn periode met speler Jan Siemelink was, maar ook de pijnlijke momenten toen het in 2007 finaal misging met de tenniscarrière van Jan Siemelink. Het boek begint met praktische verhalen over het verloop van Bogstra’s leven, maar ik schrik toch wel een beetje van zijn negatieve uitlatingen over de spelers. Wellicht dat het door zowel Bogstra als Misset niet zo negatief bedoeld wordt, maar ik vind het best pittig om Martin Verkerk gelijk neer te zetten als een depressieve man die makkelijk maanden niks van zich kan laten horen. Toch vertelt hij later innig over de band die hij kreeg met Verkerk en de relatie tussen coach en speler. Dit hoofdstuk is meer dan openhartig en laat goed zien dat een tenniscoach ook zware keuzes voor zijn kiezen krijgt. Zo openhartig zal de Wikipediapagina van Verkerk (waarop vooral blessures worden genoemd) niet worden. De laatste pagina van dit hoofdstuk trekt echter mijn aandacht volledig: de leermomenten van Tjerk en een opsomming van de mooie kenmerken van Martin Verkerk. Voor het eerst zit ik vastgekluisterd aan de pagina. In de hoofdstuk over de periode ‘Reamon Sluiter’ zet Bogstra zijn ego opzij en word je meegenomen in het avontuur nadat Sluiter op zijn 30e heeft besloten een comeback te maken. Bogstra gaat tegen zijn principes in en volgt Sluiter op zijn reis door de Turkse tenniscompetities. Je leest hoe moeilijk het is om op leeftijd vanuit niets iets probeert te maken. Weinig ego, veel hard werken en mooie leermomenten. Voor het eerst word ik echt meegenomen in het verhaal en krijg ik een indruk hoe hun dagelijks leven eruit ziet (iets waar je immers nieuwsgierig naar bent als je met dit boek begint). Ook in de rest van de hoofdstukken komt de ego van Bogstra niet meer om de hoek kijken. Het blijft een aardig kijkje in de keuken van een coach. Inspirerend? Niet bepaald. Interessant? Ja, best wel. De tenniswereld is voor mij tamelijk nieuw, waardoor het geinig is om de avonturen mee te krijgen. Echt veel lessen haal ik er niet uit. Daarvoor wordt er weinig filosofie gebruikt en teveel ‘ik deed dit en hij deed dat’. Ik kan ook eigenlijk niet anders concluderen dan dat dit boek echt vooral geschikt is voor tennisliefhebbers, de mensen die zo nu en dan zelf op het veld staan. Niet voor coaches die een ander vakgebied bekleden. De manier van schrijven moet je overigens ook even doorhebben. De ene zin is vanuit het perspectief van Misset geschreven, verder wordt vooral veel geciteerd. De ene keer lees je dus vanuit de ik-vorm, dan weer vanuit de hij/zij-perspectief. In het begin is het een beetje vervelend lezen, maar als je het eenmaal doorhebt is het prima. En nu? Ik zou zeggen: gebruik dit boek als cadeautje voor een tennisliefhebber. Dat is wel beter dan weer die tennisballen of -sokken.