Progressiegericht werken: betekenisvolle vooruitgang

Er zijn momenten geweest waarop ik dacht: ik leg 'Progressiegericht werken' weg en lees het niet uit, maar als je het op je hebt genomen om een recensie te schrijven dan moet je het hele boek lezen om er een mening over te kunnen hebben. Met de filosofie die achter processiegericht werken ligt, is niets mis. Het feit dat je het meest makkelijk progressie maakt door terug te grijpen op eerder geslaagde inspanningen of bereikte resultaten is een logische aanpak. Waar ik persoonlijk moeite mee heb is de wijze waarop de praktijksituaties worden beschreven. De wijze van het terugleggen van vragen bij een gesprekspartner zou mij mateloos irriteren. Daarnaast bestaat bij mij de indruk dat het vaak eigen praktijk-/coach situaties zijn van de auteur zelf, waar blijkbaar altijd een positief eindresultaat werd bereikt. Bij het lezen van het boek bekruipt het gevoel van zelfoverschatting in plaats van de lerende en coachende meester die het vak beheerst. In het boek staan zeer veel verwijzingen naar andere studies die blijkbaar het wetenschappelijke gehalte van het boek moeten onderbouwen. Dat maakt het boek wat mij betreft ook direct minder geschikt voor de doelgroep van managers en medewerkers. Het boek lijkt meer bedoeld voor de eigen beroepsgroep, docenten en studenten, dan de andere beoogde lezers. Sommige stukken in het boek zijn oppervlakkig, bijvoorbeeld waar het gaat om progressie en de trendlijn, dat het je de opmerking zou ontlokken: 'Tja, ehhh wat had je dan verwacht!' Uiterst irritant is de slechte verzorging van de tekst, het lijkt wel of er een deadline moest worden gehaald waarbij er geen tijd meer was om de tekst goed na te zien. Vanaf bladzijde 121 neemt het aantal fouten progressief toe. Als studieboek over progressiegericht werken voor een beperkte groep mensen best interessant om te lezen, maar daar blijft het dan ook bij.