Robin Wall Kimmerer stamt af van de Potawatomi. Ze is opgegroeid tussen de aardbeienvelden en kon urenlang op haar buik liggen kijken hoe de aardbeien groter en groter werden. Ze ontdekte dat de wortels verder uitliepen als ze het onkruid weghaalde en het volgende jaar nog meer aardbeien gaven. Ze wilde weten waarom Guldenroede en Asters altijd bij elkaar staan als een prachtige geel en paars boeket. Op de universiteit ontdekte ze dat de wetenschap andere vragen stelt en een andere taal spreekt. Als botanicus en hoogleraar bosecologie hoopt ze die twee samen te brengen. Door haar verhalen inspireert ze mensen om aandachtig te luisteren naar planten.
Eerbied en wederkerigheid
De inheemse volken gebruiken hun kennis om goed voor de natuur te zorgen. Ze beoordelen eerst of een plant eraan toe is om geoogst te worden. Zo vragen ze toestemming aan de plant. Ze oogsten nooit het eerste exemplaar dat ze tegen komen, want dat zou de enige en de laatste kunnen zijn. Ze nemen nooit meer dan ze nodig hebben en laten altijd een gedeelte achter voor de dieren. Ze bedanken de plant met een geschenk, vaak een beetje tabak. De inheemse gebruiken zijn geen overheidswetten die je moet naleven. Ze zijn ontstaan uit eerbied voor de natuur en de behoefte om iets terug te doen. De westerse cultuur gaat alles behalve eerbiedwaardig met de natuur om. Wall Kimmerer leert ons weer luisteren naar de natuur en naar het land dat ons zo veel geeft.
Iets teweeg brengen in de wereld
Wall Kimmerer maakt mooie vergelijkingen tussen de inheemse en onze westerse gebruiken. Daarmee doet ze ons een uitnodiging om met die inheemse manier van kijken ons leven te verrijken. Bijvoorbeeld bij ceremonies. Onze vieringen zijn vooral op onszelf gericht. Verjaardagen, bruiloften, uitvaarten zijn de persoonlijke overgangsrites van mensen die we liefhebben. Bij een diploma-uitreiking eren we de prestaties van de studenten. We eren hun harde werken en wat ze bereikt hebben. Ze zijn onze hoop voor de toekomst. De ceremonie herinnert hen waar ze vandaan komen en hun verantwoordelijkheid te nemen jegens degenen die ze gesteund hebben in hun ontwikkeling. De ceremonie inspireert de studenten op hun verdere pad. Het motiveert andere studenten om hun best te doen ook op dat podium te komen. Wall Kimmerer wil hiermee benadrukken dat ceremonieën het leven versterken. Ze suggereert dat we vieringen en steun zouden kunnen uitbreiden naar soorten op aarde die dat ook nodig hebben. Als je iets teweeg wilt brengen in de wereld, dan is een ceremonie een mooie co-creatie die het leven viert. Met dit soort verhalen maakt Wall Kimmerer vergelijkingen die onze blik kunnen verrijken.
Verdriet om een pijnlijke geschiedenis
De Inheemse bevolking is afschuwelijk behandeld door de Europese immigrantensamenleving in de Verenigde Staten. De oorspronkelijke inwoners zijn gedwongen uit hun leefgebied weggehaald en verplaatst naar reservaten. Kinderen werden van hun ouders weggehaald en in kostscholen geplaatst waar ‘de indiaan uit het kind’ moest worden gehaald. Hun taal zijn ze kwijt geraakt en de band met hun land is verbroken. Heilige grond waar eeuwenlang goed voor is gezorgd, zoals het Onondaga meer is zeer ernstig vervuild door chemische industrie. Verdriet over onrecht en vernietiging komt in veel van de verhalen terug. Maar Wall Kimmerer legt de nadruk op hoopvolle verhalen. Verhalen over dankbaarheid, wederkerigheid, respect en wijsheid. Ze roept op om uit de wijsheid van het verleden een toekomstvisie samen te stellen en een wereldbeeld dat wordt gevormd door wederzijdse voorspoed. Het is haar geschenk aan ons dat ze deze verhalen vertelt. Zo heeft iedereen een geschenk dat hij uit dankbaarheid met de wereld kan delen.
Mond-op-mond
Een vlecht van heilig gras is gepubliceerd in 2013. In de jaren daarna bleken veel mensen het boek aan elkaar door te geven en in boekenclubs te bespreken. Lezers zeiden zoveel van dit boek te houden, waardoor het in steeds meer talen is vertaald. Nu is het er dus ook in het Nederlands. Het is inderdaad een prachtig boek. Ook ik ga het aan allerlei mensen doorgeven, zodat zij net als ik beïnvloed kunnen worden door Wall Kimmerers verhalen over de geschenken van de natuur. In de tuin voel ik nog meer dankbaarheid naar de appelboom met z’n friszoete appels, de roos met z’n knalrode rozenbottels, en alle bloemen die de bijen en zweefwespen uitnodigen om in mijn tuin te komen. Om hen te eren heb ik extra regenwormen (uit mijn wormenhotel) in de grond gebracht.
Over Freija van Duijne
Freija van Duijne was van 2013 tot 2018 voorzitter van de Dutch Future Society. Zij heeft meer dan tien jaar werkervaring als toekomstverkenner en strateeg in diverse overheidsorganisaties. Freija werkt vanuit haar bedrijf Future Motions en geeft trainingen en lezingen op gebied van toekomstverkennen.
